MİKROPLARDAN ARININ!

Kar yağıyor günlerdir. Beyaz, saf ve kusursuz...

“Kar yağınca mikroplar ölürmüş” diye bir söz vardır ya hani halk arasında, sizce de mikroplarımızdan arınmış mıyızdır?

İçimizdeki kötülüklerden, bitmeyen kıskançlıklarımızdan, başkalarının arkasından iş çevirmekten…

Arınmış mıdır gerçekten tüm mikroplar?

İnsan olabilmenin erdemine kavuşmuş olabilir miyiz?

Beyaz saflıktır, doğru!

Peki içimizdeki kara yanımız beyaza dönmüş müdür?

Bir çocuğun masumiyetine bürünmüş olabilir miyiz?

Bir kartopunun soğukluğunu elimizde hissettiğimizde içimiz ısınmış mıdır, ne dersiniz?

Keşke iyi olmak bu kadar zor olmasaydı diyorum bazen. Keşke hiç büyümeseydik! Hatta keşke hep karda oynayan bir çocuğun soğuktan kızarmış burnuyla kalsaydık…

Öylesine çok “keşke” var ki bu hayatta!

Halbuki bir bardak çayla, bir montla veya odun cızırtılarının duyulduğu bir sobayla ısınan çocuklardık biz. Ne kadar masum, ne kadar canlı…

Şimdiyse o masum çocuklar, otuzlarında veya kırklarında birer yetişkin oldular. Yetişkin olmak içimizdeki “iyi”yi öldürmek mi demekti, hiç öğrenemedik!

Etrafımızda kol gezen kötülüğe teslim olmayı mı gerektirdi yetişkin olmak?

O kötülüğe yine kötülükle karşılık vermeyi…

Oysa ki “iyiler kazanır” denmez miydi bize her zaman?

Neden kazanma şansımız varken zorla ya da hırsla yakalamaya çalışıyoruz bir şeyleri?

Neden beyazın saflığında boğmuyoruz benliğimizi?

Neden karla kaplı bir tepenin üstünden aşağı kaymıyoruz çıplak ayak?

Tercihlerimiz bizi bugünlere getirir, unutmayın!

Attığımız her adım, söylediğimiz her söz ve gittiğimiz her yol…

İyi ve kötü karşınızda dümdüz dururken hangisini seçeceğiniz size kalmış tabii ki.

Ama bir öğrenebilsek mesela…

Çocuklarımıza sahip çıkabilmeyi, büyüklerimize saygısızlık etmemeyi, kıskançlık yapmaktansa takdir edebilmeyi, muhtaçlara yardım edebilmeyi, birbirimize her konuda destek olabilmeyi, güzel sözleri lugatımıza eklemeyi, hayvanlara değer verebilmeyi, paylaşımcı olmayı ve daha nicelerini…

Sene oldu 2022!

Hep birlikte öldürelim mi mikropları?

Arındıralım mı kalbimizi kötülüklerden?

İyiliği gösteren o dönemeçten dönelim mi hep birlikte?

Kar kadar saf ve beyaz olalım mı?

Kar tanelerini örnek alalım kendimize, olmaz mı?

Hani milyonlarca kar tanesinin gökyüzünden düşerken birbirine hiç zarar vermeyeninden!

Bizler de eşsiziz aslında. Eşsiz olmayı üstünlük olarak görmeyelim şu kısa hayatta.

Bizleri o “iyilik” dediğimiz mucize kurtarabilir sadece, unutmayın!

Bir virüs eğer çaresi yoksa ölümcüldür. Peki ya çare kalbimizdeyse? Kalbimiz de ellerimizde…

O ellerle isterseniz o kalbi kara çukura atarsınız, isterseniz aydınlığa kavuşturursunuz.

Şimdi sıra sizde…

Var mısınız mikroplardan arınmaya?